مقیاس شدت سلولیت که در سال 2009 منتشر شد، این بیماری را به سه درجه طبقه بندی می کند:
درجه 1 یا خفیف: ظاهری “پوست پرتقال” با بین 1 تا 4 فرورفتگی سطحی و ظاهری کمی “پرده” یا افتادگی پوست وجود دارد.
درجه 2 یا متوسط: بین 5 تا 9 فرورفتگی با عمق متوسط، ظاهری “پنیر” وجود دارد و پوست نسبتاً پوشیده به نظر می رسد.
درجه 3 یا شدید: ظاهری “تشکی” با 10 فرورفتگی عمیق یا بیشتر وجود دارد و پوست به شدت پوشیده شده است.
علل
علت دقیق سلولیت ناشناخته است، اما به نظر میرسد که ناشی از تعامل بین بافت همبند لایه پوستی زیر سطح پوست و لایه چربی درست زیر آن است.
در زنان، سلول های چربی و بافت همبند در این لایه به صورت عمودی قرار گرفته اند.
اگر سلول های چربی در لایه پوست بیرون بزنند، ظاهر سلولیت را به وجود می آورند.
در مردان، بافت دارای ساختار متقاطع است، که ممکن است توضیح دهد که چرا آنها نسبت به زنان کمتر به سلولیت مبتلا می شوند.
به نظر می رسد برخی عوامل دیگر با خطر ابتلا به سلولیت مرتبط باشند.
عوامل هورمونی و سن
هورمون ها احتمالا نقش مهمی در ایجاد سلولیت دارند. استروژن، انسولین، نوراپی نفرین، هورمون های تیروئید و پرولاکتین بخشی از فرآیند تولید سلولیت هستند.
یک نظریه این است که با کاهش استروژن در زنان با نزدیک شدن به یائسگی، جریان خون به بافت همبند زیر پوست نیز کاهش می یابد.
گردش خون ضعیف تر به معنای اکسیژن کمتر به ناحیه است که تولید کلاژن را کاهش می دهد. سلول های چربی نیز با کاهش سطح استروژن بزرگ می شوند.
این عوامل ترکیب می شوند تا رسوبات چربی را بیشتر نمایان کنند. همانطور که چربی زیر پوست از طریق بافت همبند ضعیف شده بیرون زده، اثر فرورفتگی آشنا به وجود می آید.
افزایش سن همچنین باعث می شود که پوست حالت ارتجاعی کمتری داشته باشد، نازک تر شود و احتمال افتادگی آن بیشتر شود. این امر خطر ابتلا به سلولیت را افزایش می دهد.
عوامل ژنتیکی
ژن های خاصی برای ایجاد سلولیت ضروری هستند. عوامل ژنتیکی می تواند به سرعت متابولیسم فرد، توزیع چربی در زیر پوست، قوامیت و سطح گردش خون مرتبط باشد. اینها می توانند بر خطر ایجاد سلولیت تأثیر بگذارند.
عوامل تغذیه و سبک زندگی
سلولیت توسط “سموم” ایجاد نمی شود، اگرچه یک سبک زندگی سالم می تواند به کاهش خطر کمک کند.