علائم اختلال خوردن

 

اختلالات خوردن گروهی از شرایط هستند که با رابطه ناسالم با غذا مشخص می شوند.

 

سه نوع اصلی از اختلالات خوردن وجود دارد:

 

بی اشتهایی عصبی.

این با کاهش وزن اغلب به دلیل رژیم غذایی و ورزش بیش از حد مشخص می شود که گاهی منجر به گرسنگی می شود. افراد مبتلا به بی اشتهایی احساس می کنند که هرگز نمی توانند به اندازه کافی لاغر باشند و با وجود کاهش شدید وزن، همچنان خود را “چاق” می دانند.

 

اختلال مصرف غذای اجتنابی/ محدودکننده (ARFID).

این وضعیت با خوردن بسیار کم و/یا اجتناب از برخی غذاها مشخص می شود. معمولا در دوران کودکی شروع می شود. افراد مبتلا به ARFID ممکن است از برخی غذاها به دلیل بافت یا بوی آنها اجتناب کنند.

پرخوری عصبی.

این وضعیت با چرخه های پرخوری شدید، معروف به پرخوری، و به دنبال آن پاکسازی یا سایر رفتارها برای جبران پرخوری مشخص می شود. همچنین با احساس از دست دادن کنترل بر غذا خوردن همراه است.

اختلال پرخوری

این با دوره های منظم پرخوری شدید و احساس از دست دادن کنترل بر غذا خوردن مشخص می شود.

اختلالات خوردن در دوران نوجوانی و جوانی ایجاد می شود و در دختران و زنان بسیار شایع تر است. هیچ کس علت دقیق اختلالات خوردن را نمی داند، اما به نظر می رسد که این اختلالات با مشکلات روانی و پزشکی مانند اعتماد به نفس پایین، افسردگی، اضطراب، مشکل در مدیریت احساسات و سوء مصرف مواد همزیستی دارند.

 

برای برخی افراد، مشغول شدن به غذا راهی برای کنترل بخشی از زندگی آنها می شود. اگرچه ممکن است با صرف غذا خوردن کمی بیشتر یا کمتر از حد معمول شروع شود، اما این رفتار می تواند از کنترل خارج شده و زندگی فرد را تحت کنترل خود درآورد. اختلالات خوردن یک مشکل جدی پزشکی است که در صورت عدم درمان می تواند عواقب سلامتی طولانی مدت داشته باشد.

معمولا افراد مبتلا به اختلالات خوردن رفتارهای ناسالم خود را پنهان می کنند. بنابراین تشخیص علائم اختلال خوردن به خصوص در ابتدا دشوار است. به خاطر داشته باشید که اگر یک فرد دارای اختلال خوردن باشد، لزوماً نمی توانید بدانید که چه شکلی است – از جمله جثه او.

 

در اینجا نگاهی دقیق تر به علائم بی اشتهایی، پرخوری عصبی و اختلال پرخوری می بینیم.

علائم بی اشتهایی عصبی

افراد مبتلا به بی اشتهایی عصبی ترس شدیدی از افزایش وزن دارند. آنها اغلب رژیم می گیرند و بی وقفه ورزش می کنند، گاهی اوقات تا حد گرسنگی. حدود یک سوم تا نیمی از افراد بی اشتها نیز با استفراغ یا مصرف بیش از حد ملین ها پرخوری می کنند و پاک می شوند. افراد مبتلا به بی اشتهایی تصویر بدنی تحریف شده ای دارند و فکر می کنند اضافه وزن دارند در حالی که در واقعیت کم وزن هستند. آنها ممکن است با وسواس کالری ها را بشمارند و فقط به خود اجازه می دهند که بخش های کوچکی از غذاهای خاص را مصرف کنند. هنگامی که یک فرد بی اشتها با آن مواجه می شود، اغلب وجود مشکلی را انکار می کند.

 

علائم بی اشتهایی ممکن است در ابتدا ظریف باشند، زیرا به تدریج ایجاد می شوند. ممکن است با علاقه به رژیم گرفتن قبل از رویدادی مانند رقص مدرسه یا تعطیلات ساحلی شروع شود. اما با شروع این اختلال، نگرانی با وزن تشدید می شود. این یک چرخه معیوب ایجاد می کند: هر چه فرد وزن بیشتری از دست بدهد، بیشتر نگران وزن و وسواس بیشتری است.

علائم و رفتارهای زیر در افراد مبتلا به بی اشتهایی رایج است:

کاهش وزن چشمگیر

پوشیدن لباس های گشاد و حجیم برای پنهان کردن کاهش وزن

نگرانی در مورد غذا، رژیم غذایی، شمارش کالری و غیره.

امتناع از خوردن برخی غذاها مانند کربوهیدرات ها یا چربی ها

پرهیز از خوردن غذا یا غذا خوردن در حضور دیگران

آماده کردن غذاهای مفصل برای دیگران اما امتناع از خوردن آنها

ورزش بیش از حد

اظهار نظر در مورد “چاق” بودن

قاعدگی را متوقف کنید

شکایت از یبوست یا درد معده

انکار لاغری شدید یک مشکل است

از آنجایی که افراد مبتلا به بی اشتهایی در پنهان کردن آن بسیار خوب هستند، این بیماری می تواند قبل از اینکه اطرافیان آنها متوجه چیز غیرعادی شود، جدی شود. اگر فکر می کنید فردی که برای شما مهم است ممکن است بی اشتهایی داشته باشد، مهم است که فوراً توسط پزشک معاینه شود. در صورت عدم درمان، بی اشتهایی می تواند منجر به عوارض جدی مانند سوء تغذیه و نارسایی اندام شود. با این حال، با درمان، بیشتر افراد مبتلا به بی اشتهایی وزن از دست داده را دوباره به دست می آورند و مشکلات جسمی که در نتیجه بی اشتهایی ایجاد شده اند بهبود می یابد.

علائم پرخوری عصبی

افراد مبتلا به پرخوری عصبی دوره‌هایی از خوردن مقدار زیادی غذا (به نام پرخوری) و به دنبال آن پاکسازی (استفراغ یا استفاده از ملین‌ها)، روزه گرفتن یا ورزش بیش از حد برای جبران پرخوری دارند.

برخلاف بی اشتهایی، افراد مبتلا به بولیمیا اغلب وزن طبیعی دارند. اما آنها همان ترس شدید از افزایش وزن و تصویر بدنی مخدوش را دارند. آنها خود را “چاق” می دانند و به شدت می خواهند وزن کم کنند. از آنجایی که اغلب از خود احساس شرم و انزجار می کنند، افراد مبتلا به بولیمیا در پنهان کردن رفتارهای بولیمیک خود بسیار خوب عمل می کنند.

 

علائم رایج پرخوری عصبی عبارتند از:

 

شواهدی مبنی بر پرخوری، از جمله ناپدید شدن مقادیر زیادی غذا در مدت زمان کوتاه، یا کشف تعداد زیادی بسته بندی یا ظروف خالی مواد غذایی

شواهد پاکسازی، از جمله رفتن به دستشویی بعد از غذا، صداها یا بوی استفراغ، یا بسته هایی از ملین ها یا دیورتیک ها

حذف وعده های غذایی یا پرهیز از غذا خوردن در حضور دیگران یا خوردن وعده های غذایی بسیار کم

ورزش بیش از حد

لباس های گشاد بپوشید تا بدن را پنهان کنید

شکایت از “چاق” بودن

استفاده بیش از حد از آدامس، دهانشویه یا نعناع

مدام رژیم گرفتن

زخم مفاصل ناشی از استفراغ مکرر

بولیمیا در صورت درمان نشدن می‌تواند منجر به مشکلات سلامتی طولانی‌مدت مانند ریتم غیرطبیعی قلب، خونریزی از مری به دلیل رفلاکس اسید معده، مشکلات دندانی و مشکلات کلیوی شود. با این حال، پرخوری عصبی را می توان با درمان شناختی رفتاری، داروهای ضد تشنج خاص، داروهای ضد افسردگی یا ترکیبی از این درمان ها با موفقیت درمان کرد. اگر فکر می کنید یکی از عزیزان ممکن است از بولیمیا رنج می برد، جستجوی کمک بسیار مهم است.

علائم اختلال پرخوری

افراد مبتلا به اختلال پرخوری به جای صرفاً زیاد خوردن دائمی، دوره‌های مکرری را تجربه می‌کنند که در آن مقدار زیادی غذا مصرف می‌کنند. مانند افراد مبتلا به بولیمیا، اغلب در طول این دوره‌ها احساس عدم کنترل می‌کنند و پس از آن احساس گناه و شرم می‌کنند. این رفتار به یک چرخه معیوب تبدیل می‌شود، زیرا هرچه بیشتر از نوشیدن بیش از حد مشروب‌خوری احساس ناراحتی می‌کنند، به نظر می‌رسد که بیشتر این کار را انجام می‌دهند. از آنجایی که افراد مبتلا به اختلال پرخوری پس از صرف غذا پاکسازی نمی‌کنند، روزه نمی‌گیرند یا ورزش نمی‌کنند، معمولاً اضافه وزن یا چاق هستند.

 

برخلاف سایر اختلالات خوردن، اختلال پرخوری تقریباً در مردان به اندازه زنان شایع است. طبق آمار موسسه ملی سلامت روان، میانگین سن شروع اختلال پرخوری ۲۵ سال است و بیشتر در افراد زیر ۶۰ سال دیده می شود.

علائم شایع اختلال پرخوری عبارتند از:

 

شواهدی مبنی بر پرخوری، از جمله ناپدید شدن مقادیر زیادی غذا در مدت زمان کوتاه، یا کشف تعداد زیادی بسته بندی یا ظروف خالی مواد غذایی

احتکار مواد غذایی یا مخفی کردن مقادیر زیادی غذا در مکان های عجیب و غریب

لباس های گشاد بپوشید تا بدن را پنهان کنید

حذف وعده های غذایی یا پرهیز از غذا خوردن در حضور دیگران

مدام رژیم گرفتن، اما به ندرت کاهش وزن

از آنجایی که پرخوری منجر به چاقی می شود، در صورت عدم درمان می تواند عواقب جدی برای سلامتی داشته باشد. برنامه های کاهش وزن رفتاری می تواند هم در کاهش وزن و هم برای کنترل میل به پرخوری مفید باشد. داروی محرک Vyvanse توسط FDA برای درمان اختلال پرخوری تایید شده است. علاوه بر این، از آنجا که افسردگی اغلب با اختلال پرخوری همراه است، داروهای ضد افسردگی و روان درمانی نیز می توانند کمک کنند.

 

شناخت علائم و نشانه های اختلال خوردن اولین قدم برای کمک گرفتن است. اختلالات خوردن قابل درمان هستند و با درمان و حمایت مناسب، اکثر افراد مبتلا به اختلال خوردن می توانند عادات غذایی سالم را اتخاذ کنند و زندگی خود را به مسیر درست برگردانند.

 

منبع:

https://www.webmd.com/mental-health/eating-disorders/signs-of-eating-disorders